About Willemieke van den Brink
Echter ontwerp is een ontwerpstudio voor sociale projecten, opgericht door Willemieke van den Brink. Willemieke zet zich met haar projecten in voor mens en maatschappij, ze wil écht van betekenis zijn voor een ander, door te luisteren, te analyseren en te verbeelden. Echter ontwerp creëert verhalen, laat verhalen vertellen en vertelt verhalen.
Echter ontwerp zoekt naar nieuwe oplossingen, en gaat verder dan het uiteenzetten van onderwerpen. Ze hoopt met haar werk mensen te inspireren, onbegrepen thema’s beter begrijpbaar te maken, door uitgebreid onderzoek, analyse, samenwerkingen en een krachtige verbeelding van de resultaten.
Het was een toffe bijeenkomst. De energie die er ontstond toen we onze ideeën presenteerden aan de buren was nu minder, we hadden nu natuurlijk ook niet onderzoek gedaan in de straten van de mensen die aanwezig waren. We hebben het ervaren als een heel zoekende bijeenkomst, op een positieve manier. We waren met elkaar de ideeën aan het uittesten en de waarde van de aanpak aan het onderzoeken.
Er werden vele ideeën toegevoegd aan de ideeënbroedkast en mensen vulden hun wensen in bij de vraag: Wat zou jij in de ‘Welkom in de straat-doos’ doen voor jouw nieuwe buren? Ook turfde men naar lieve lust in het ‘kleinste vorm van zorg invulboek’ welke kleine dingen ze wel voor hun buren wilden doen.
Ter plekke werd de ‘lief en leed’ commissie opgezet, de ‘groen gewoon doen’ groep en een voorzichtige buurt barbecue groep. Voor twee vormen die we bedacht hadden was minder animo. Het experiment van deze avond laat zien dat die vormen om een scherper ontwerp van ons vragen.
Maar er is ook een nieuw soort plek bijgekomen door de digitale media. Is WhatsApp een plek geworden? Twitter? Facebook? En hoe kunnen we deze nieuwe plekken zelf inrichten? Wie zit waar? En wie zorgt er voor de koffie?
Er zijn geen plekken meer in verzorgingstehuizen en veel ouderen willen zelf ook zo lang mogelijk thuis wonen. Uiteraard moeten ze daar dan de medische zorg krijgen die ze nodig hebben. Daarnaast is er volgens Jan behoefte aan een soort ‘oudste dochter’, die helpt om al die verbindingen te structureren, om zo goede zorg en diensten te regelen.
En bij het ontbreken van het netwerk, hoe kunnen we toch zorgen dat deze persoon de hulp krijgt die hij/zij verdient?
Zijn er toch buren die kunnen helpen? En hoe ga je dan om met privacy?
Die buren zou ik zeker helpen als er even een klusje gedaan moet worden. Maar helpen met medicijnen of douchen? Dat idee vind ik niet echt aantrekkelijk. Nou ja, misschien als ik weet dat het maar voor een keertje is?
En wie vormen voornamelijk dat netwerk waar hulpbehoevenden op terug kunnen vallen? Vrouwen. Er is in 50 jaar toch niet veel veranderd.
Direct vormt een beeld in mijn hoofd. Zou dit mogelijk zijn voor ‘Jouw zorg is mij een zorg’? Zou ik de netwerken en zorgvragen in beeld kunnen brengen en zo mensen aan elkaar verbinden? Dat er een werkend uitleen systeem ontstaat op allerlei vlakken? Zowel op zorg, maar ook op andere niveau’s?
Als je vormgever bent van jezelf, hoe zit het dan met jouw netwerk? Kan je die ook vormgeven? Hoe zorg je ervoor dat een samenleving samen voor elkaar zorgt? Of is dit niet de essentie? Wat is ‘samen leven’ eigenijk?
